Hoofdstuk 18

Jake was met wat bemanning naar de winkels te gaan voor wat schroeven, moeren en andere dingen. Ze moesten hun voorraden weer aanvullen. Jake vond het fijn om weer even onder andere mensen te zijn. En hij was helemaal blij dat hij in een stad was waar iedereen welkom was. Of je vluchteling was of niet, je was welkom.
De bewoners waren allemaal even vriendelijk. En een van de winkels hadden Jake en zijn groep korting gegeven op de aankopen.
Niemand van de bewoners vroeg ooit wat mensen kwamen doen of waar ze voor vluchtte. Het was niet belangrijk. Het enige belangrijke was het hier en nu. De sfeer was ontspannen.
Na twee uur winkels te hebben bezocht, begon het langzaam te schemeren. Het was al rond 6 uur.
Ze moesten terug naar het schip.
Na pratend over de fijne sfeer die in de stad hing liepen ze terug naar het schip. Toen ze in de buurt van het schip kwamen, kwam hen een heerlijke geur tegemoet. Een geur van vers gebraden vlees.
Toen ze aan boord stapte begrepen ze vol vreugde dat deze geur uit hún keuken kwam!
Jake liep direct door naar de keuken.

  'Vertel me dat dit eten voor ons is.'
  'Zeker weten', antwoordde Anton lachend, 'Ik heb het vlees direct gekocht toen we van het schip
  af konden. De rest had ik gelukkig in huis, daardoor kon ik direct beginnen met deze maaltijd.'
  'Het ruikt verrukkelijk! Ik zal vast een paar mensen verzamelen om de tafels te dekken.'

Jake liep de keuken weer uit. Anton lachte hem na. Het was al een tijdje geleden dat hij Jake zo had gezien. En het idee dat dit door zijn eten kwam, verblijdde hem nog meer.

Binnen een half uur waren de tafels gedekt en zat iedereen aan tafel. Anton  en Alice kwamen met de schalen naar binnen. Anton had de aardappels in de over gebakken met onder andere wat knoflook. En als vlees had hij heerlijke hamrolllen met kaas gemaakt.
Het water liep bij iedereen in de mond.
Per tafel werden er drie schalen neergezet.

  'Voor we beginnen met deze overheerlijke maaltijd zijn er een paar kleine dingen die ik wil
  zeggen.
  Het is mij een eer om met jullie op dit schip te zitten. Het verbaasd me iedere dag weer dat we
  zonder ruzie of ergernissen met elkaar om kunnen gaan. Natuurlijk zijn er af en toe kleine dingen.  
  Maar dat is niet meer dan menselijk. Ik ben trots op jullie!
  Als laatste wil ik per tafel vragen of de oudste wil gaan staan.'

Iedereen keek een beetje verbaasd hun tafel rond. Na wat overleg stond per tafel de oudste op.

  'Het is misschien vreemd maar het is iets wat ik naar jullie toe wil doen. Vroeger schepte de
  oudste het eten op als teken van dankbaarheid naar zijn gasten. Jullie hebben vol vrolijkheid en
  energie jullie betrek genomen op mijn schip. Alhoewel ik jullie al lang niet meer als gasten zie
  maar als mijn eigen familie wil ik jullie toch bedanken.
  Het gaat me niet lukken om bij iedereen het eten op te scheppen. Dat zou te veel tijd kosten en
  dan zou het heerlijke eten koud zijn. Maar zie het als dankbaarheid. En ik ben degene die
  opscheppen zeer dankbaar!
  Eet smakelijk!'
Zonder twijfel stond Jake op.
  'Wij willen jou ook bedanken, Munch. Jij hebt ons allen een kans geboden!'
Er brak een applaus los voor Munch. En Munch gebaarde dat er opgeschept mocht worden.
De oudsten schepte op en Munch hief zijn glas.

  'Op Umoja!'
  'Op Umoja!', galmde de rest van de groep terwijl ze hun eigen glazen hieven.

Iedereen genoot van de maaltijd en praatte over de vriendelijke bewoners van West-Haven.
Ook Munch kon eindelijk zijn zorgen van zich afzetten. Niemand had het over de situatie waar ze in zaten. En zelfs Jake genoot. Hij had een glimlach van oor tot oor. En daar genoot Munch nog het meeste van.

Na de maaltijd werd alles snel opgeruimd en begonnen Alice en Jane alvast aan de voorbereidingen van de Karaoke avond. Binnen een mum van tijd was alles geregeld. De meeste hadden al een plek genomen in de bar. Muziek werd gedraaid tot iedereen er was.

Munch stond op toen iedereen er was.
  'Ik weet dat ik al veel gesproken heb deze avond. Maar ik wil jullie nog een keer vertellen hoe
  geweldig ik jullie vind!
  En dan nu de vraag: Wie wil er als eerste beginnen?'

Het was even stil maar Anton verbrak de stilte.
  'Dat wil ik wel, kapitein!'
Anton liep naar voren en gaf door welk nummer. De huidige muziek werd stil gelegd en de muziek die Anton uit had gekozen begon.
Met zijn zware, heldere stem zette hij in. Iedereen luisterde vol plezier.

Na Anton volgde de een na de ander. En het werd een heerlijke avond. Even werden alle zorgen opzij gezet en stapte velen over hun schaamte heen.
Munch genoot met volle teugen. En hoewel hij alle drama vergat, vergat hij Martha niet. In zijn achterhoofd beeldde hij zich in dat ze hier was en dat ze net zo genoot als de rest.