Hoofdstuk 19

Martha was inslaap gevallen na de maaltijd. Ze droomde dat ze op het kasteel woonde. Dat ze er rust had. Geen gevaren van buiten.

Martha werd wakker. Weer rook ze een heerlijke lucht van vers brood. Ze opende haar ogen. En ja hoor, er was vers brood. En dit keer was er een gebakken eitje bij. Martha begon te glimlachen. Ze vond het heerlijk dat er zo voor haar gezorgd werd. Maar vooral heel mysterieus. Wie was degene die zo voor haar zorgde? Het waren niet de vogels.
De vogels. Waar waren ze gebleven? Martha keek om zich heen. Ze zat midden in de zaal. De vier beeldengroepen waren fel verlicht. De rest van de zaal werd daardoor ook verlicht. Maar de vogels waren nergens te bekennen.
Martha at voor het eerst in haar eentje. Het smaakte heerlijk. Maar ze voelde zich wel alleen. Ze dacht na over wat Tamaru had gezegd. De dagen die ze hier mee maakt zijn in werkelijkheid geen dagen maar weken. Wat zou Umoja al die weken gedaan hebben? Hoe zou het met de bedreiging van Top Roofs gaan.
Martha voelde dat ze duizelig werd van al het nadenken.
  'Genoeg!', zei Martha tegen zichzelf, 'Ik ben hier om een oplossing te vinden. Niet om mezelf gek
  te maken.'

Ze stond op en raapte haar vest op en bond die om haar heupen. Ze bedacht dat de vogels haar nooit in deze ruimte zouden hebben gelaten als ze er nog wat over moest weten. Op naar de volgende deur. Vol goede moed liep Martha de deur uit. De hal was nog steeds even mooi. Welke deur zou ze nu moeten nemen? Zou er een volgorde in zitten?
Martha besloot om de volgende deur te pakken. Ze liep de trap op en probeerde de deur te openen. Deze ging moeilijker open dan de vorige deuren die ze had geopend. Met veel kracht duwde ze de deur open.
Martha wachtte op het licht dat komen zou. Dit was bij de vorige kamers ook gebeurd. Maar in plaats van een fel licht kwam er maar een zwak lichtje. Het was genoeg om de kamer door de kamer te kunnen lopen. Maar je kon niet van de ene kant van de kamer zien wat er aan de andere kant van de kamer was.
Martha begon langzaam door de kamer te lopen. Alles stond door elkaar en overal lag stof.
Het was duidelijk dat dit een kamer was waar niet vaak iemand kwam. Over sommige dingen lagen doeken. Martha's ogen begonnen aan het donker te wennen. Ze kun nu duidelijker zien wat er in de kamer was.
Ze schrok. Overal lagen wapens. Kapotte wapens weliswaar. En ook kapotte schilderijen. Bij de meeste was het doek gescheurd. Martha werd koud van binnen. De kamer was zo droevig. Ze liep verder de kamer door. Achter in de kamer stond iets heel groots met een doek erover.
Nieuwsgierig trok Martha het doek eraf. Er kwam een grote lading stof omhoog en het duurde even voordat Martha door het stof heen kon kijken. Op het schilderij stond aan de rechterkant de buitenkant van de grot afgebeeld. Met daarvoor Uyise met naast hem de 4 volwassen mensen waarvan Martha de beelden had gezien.  En aan de linkerkant kwamen mensen aanstormen met wapens. Het leek alsof ze de grot wilde binnenstormen. Ze zagen er kwaad uit.
Martha draaide zich om. Zouden dat de wapens zijn die de mensen vast hadden? Wat wilde die mensen? Waarom waren ze zo kwaad?


 'Dat zijn de mensen die Uyise had weggestuurd.'
Martha schrok van de plotselinge stem. Het was Kaha.
  'Waarom zijn ze zo kwaad?', vroeg Martha.
  'Ze vonden dat Uyise de grot met de stenen niet voor zichzelf mocht houden', antwoordde
  Tamaru.

Martha deed een stap dichterbij het schilderij.
  'En wat gebeurde er toen?'
  'We hebben ze geprobeerd te stoppen. En uiteindelijk lukte dat ook...', antwoordde Kaha
  'Maar?', vroeg Martha nieuwsgierig.
  'Dat hoor je later nog wel. Ben je klaar in deze kamer?'

Kaha's stem klonk droevig. Martha besloot maar met de vogels mee te gaan. Voor ze de kamer uitliep draaide ze zich nog een keer om. Wat was er gebeurd dat ze zo droevig maakte en dat ze het in deze kamer hadden verstopt? Ze sloot de deur die veel makkelijker dicht ging dan open.

  'Luister Martha, Uyise heeft de mensen vergeven die dat gedaan hebben', zei Tamaru, 'Daarom is
  er voor hem geen reden meer om in de kamer te komen.

  'Martha, vertrouw je hem?', vroeg Kaha.
  'Hoezo?'
  'Ondanks dat je hem niet hebt gezien?'
  'Waarom die vraag, Kaha?'
  'Geef eerlijk antwoord. Vertrouw je Uyise?'
  'Na alles wat ik gezien en gehoord heb? Ja ik denk het wel.'
  'Mooi', zei Tamaru, 'Dan zul je hem snel zien.

Martha keek de twee vogels stom verbaasd aan. Ze wist dat de man er woonde maar dat ze hem echt zou ontmoeten... Ze kreeg een zenuwachtig gevoel.

  'Wat moet ik tegen hem zeggen? Hoe moet ik hem noemen? Hoe zie ik eruit?'
  'Rustig maar Martha. Alles op zijn tijd. Je zult zelf op dat moment weten wat je moet doen en
  zeggen. Wees maar niet bang.'

Het antwoord stelde Martha nog niet geheel gerust. Ze werd er eerder zenuwachtiger door dan kalmer.