ShopDreamUp AI ArtDreamUp
Deviation Actions
Literature Text
Martha ging bij de beelden staan. Ze keek nog eens rond door de zaal. Het zag er allemaal zo mooi uit.
'Wat is dit voor zaal?', vroeg Martha..
'Wat zie je in deze zaal?', vroeg Tamaru.
'Schilderijen, beelden...'
'Nee, dat bedoel ik niet', onderbrak Tamaru Martha, 'Wat voor verhaal lees je in deze zaal?'
Martha liep naar de schilderijen. Wat zouden die schilderijen vertellen? Toen pas zag ze de verhaallijn.
'Laten deze schilderijen zien hoe het hier is gemaakt?'
'Dat klopt'
'Kunnen jullie me het verhaal vertellen?' vroeg Martha nieuwsgierig.
'Ik zal het je vertellen', zei Kaha.
Martha ging bij de vogels zitten en legde haar armen om haar benen. Ze dacht aan hoe ze dit vroeger mistte. Haar ouders vertelde nooit verhalen. Daardoor zou ze nu extra genieten van het verhaal.
'Het gebeurde lang geleden. Niemand weet precies meer hoelang geleden het is. Een wijze oude
man besloot om zijn eigen rijk op te bouwen. Hij had behoefte aan gezelschap en mensen om
zich heen. Hij zocht een mooie plek uit om zijn rijk te vinden. Die plek was achter de grote
waterval jij doorheen bent gekomen. Iedereen was welkom om te komen. Hij hakte zijn eigen
kasteel uit uit de stenen wanden van de grot. Vanbinnen bewerkte hij de muren met blauwe
kleuren. De blauwe kleuren van de stenen die hij binnen in de grot had gevonden. Hij heeft er
zeker wel 70 jaar over gedaan om zijn kasteel te maken zoals hij dat wilde. En toen was het
eindelijk zover. Het kasteel was bewoonbaar. Nu moest hij nog mensen zoeken die bij hem in het
kasteel en er omheen wilde wonen. Na 70 jaar kwam hij buiten de grot. Hij liep over het eiland
en nodigde mensen uit om te komen kijken en zelfs te blijven wonen. Binnen de kortste keren
was het nieuws over de hele eilandengroep verspreidt. De mensen stroomde binnen. Ze waren
welkom. Niemand voelde zich ongewenst. En zo werd het kasteel van de man bewoont. Hij was
de koning en mensen luisterde naar hem. Omdat hij de koning was kreeg hij van de mensen een
grote ketting met daarin de mooiste blauwe steen die ze konden vinden. De steen gaf licht. En
steeds als er mensen bijkwamen, begon zijn ketting meer te stralen. Na een lange een paar jaar
was de man zelf bijna niet meer te zien. Zijn ketting straalde zo fel dat mensen zich uit respect
bogen voor hem. Ze noemde de blauwe stenen 'Niqua'. Tientallen jaren ging het goed in het
kasteel. Mensen leefde in vrede. Totdat...'
Kaha viel even stil. Het leek alsof hij het moment weer herbeleefde.
'Totdat wat?', Martha verbrak de stilte.
'Tot op die ene dag dat alles misging. De koning was niet aanwezig in de grot. Hij was op bezoek
bij een van zijn goede vrienden.
Een van de kooplieden begon in te zien dat de Niqua die in deze grot te vinden zijn, veel geld
konden opleveren. Mensen zouden het graag willen hebben. Hij begon ijverig de stenen te
verzamelen. Mensen vroegen hem wat hij aan het doen was. Hij antwoordde: 'Ik verzamel de
stenen om te verkopen. Ze zullen veel geld opleveren.' De mensen raakte benieuwd naar het geld
en begonnen zelf ook de stenen te verzamelen. Eerst was er genoeg voor iedereen. Maar na een
half uur rapen kregen mensen in de gaten dat er nooit genoeg was voor iedereen. Ze kregen
ruzie en begonnen elkaar voor de voeten te lopen. De mensen werden steeds gieriger. En
begonnen geweld te gebruiken. Het werd een complete chaos. Het was niet meer veilig om
zonder bescherming in de grot te lopen. Mensen maakte wapen om zichzelf te beschermen.
Na drie weken kwam de koning terug. Hij schrok. Overal branden vuurtjes, vochten mensen met
elkaar, huilde mensen en kinderen en waren gewonden. De koning schrok toen hij zijn ketting
zag. Het was bijna gedoofd.
De koning werd woedend. Hij verhief zijn stem. Zijn stem leek wel een donderslag en de grot
trilde toen hij riep: 'Wat hebben jullie gedaan! Jullie hebben mijn vertrouwen beschaamd, jullie
mensen laten vallen! Jullie zijn monsters geworden! En dat alleen om de Niqua die hier liggen!
Jullie moeten je schamen! Mensen zijn alleen maar uit op het slechte!'
De mensen schrokken zich lam en werden bang voor de man. De man verhief zijn stem nogmaals
en ditmaal begon het plafond van de grot zo te schudden dat er stukken naar beneden vielen.
'Scheer je weg hier! En laat ik jullie nooit meer zien. Nooit meer zullen jullie of jullie kinderen hier
wonen!'
De mensen vluchtte weg uit het kasteel en uit de grot en de man stortte in. Hij huilde dag en
nacht. Een week lang. Toen besloot hij de grot af te sluiten met vier watervallen. En alleen voor
mensen met een goed hart zou de goede waterval oplichtte en ingang naar de grot laten zien.
Toen de man klaar was met het maken van de doorgang kwam hij terug op het kasteel. Hij liep
naar de kast waar hij zijn ketting in had gehangen toen hij de mensen had weggestuurd. De
ketting was nooit helemaal gedoofd. Want in zijn keuken hadden zich vijf kinderen verstopt.
De man zou voor hen zorgen alsof het zijn kinderen waren.
En de kinderen noemde deze man Uyise...'
'Wat is dit voor zaal?', vroeg Martha..
'Wat zie je in deze zaal?', vroeg Tamaru.
'Schilderijen, beelden...'
'Nee, dat bedoel ik niet', onderbrak Tamaru Martha, 'Wat voor verhaal lees je in deze zaal?'
Martha liep naar de schilderijen. Wat zouden die schilderijen vertellen? Toen pas zag ze de verhaallijn.
'Laten deze schilderijen zien hoe het hier is gemaakt?'
'Dat klopt'
'Kunnen jullie me het verhaal vertellen?' vroeg Martha nieuwsgierig.
'Ik zal het je vertellen', zei Kaha.
Martha ging bij de vogels zitten en legde haar armen om haar benen. Ze dacht aan hoe ze dit vroeger mistte. Haar ouders vertelde nooit verhalen. Daardoor zou ze nu extra genieten van het verhaal.
'Het gebeurde lang geleden. Niemand weet precies meer hoelang geleden het is. Een wijze oude
man besloot om zijn eigen rijk op te bouwen. Hij had behoefte aan gezelschap en mensen om
zich heen. Hij zocht een mooie plek uit om zijn rijk te vinden. Die plek was achter de grote
waterval jij doorheen bent gekomen. Iedereen was welkom om te komen. Hij hakte zijn eigen
kasteel uit uit de stenen wanden van de grot. Vanbinnen bewerkte hij de muren met blauwe
kleuren. De blauwe kleuren van de stenen die hij binnen in de grot had gevonden. Hij heeft er
zeker wel 70 jaar over gedaan om zijn kasteel te maken zoals hij dat wilde. En toen was het
eindelijk zover. Het kasteel was bewoonbaar. Nu moest hij nog mensen zoeken die bij hem in het
kasteel en er omheen wilde wonen. Na 70 jaar kwam hij buiten de grot. Hij liep over het eiland
en nodigde mensen uit om te komen kijken en zelfs te blijven wonen. Binnen de kortste keren
was het nieuws over de hele eilandengroep verspreidt. De mensen stroomde binnen. Ze waren
welkom. Niemand voelde zich ongewenst. En zo werd het kasteel van de man bewoont. Hij was
de koning en mensen luisterde naar hem. Omdat hij de koning was kreeg hij van de mensen een
grote ketting met daarin de mooiste blauwe steen die ze konden vinden. De steen gaf licht. En
steeds als er mensen bijkwamen, begon zijn ketting meer te stralen. Na een lange een paar jaar
was de man zelf bijna niet meer te zien. Zijn ketting straalde zo fel dat mensen zich uit respect
bogen voor hem. Ze noemde de blauwe stenen 'Niqua'. Tientallen jaren ging het goed in het
kasteel. Mensen leefde in vrede. Totdat...'
Kaha viel even stil. Het leek alsof hij het moment weer herbeleefde.
'Totdat wat?', Martha verbrak de stilte.
'Tot op die ene dag dat alles misging. De koning was niet aanwezig in de grot. Hij was op bezoek
bij een van zijn goede vrienden.
Een van de kooplieden begon in te zien dat de Niqua die in deze grot te vinden zijn, veel geld
konden opleveren. Mensen zouden het graag willen hebben. Hij begon ijverig de stenen te
verzamelen. Mensen vroegen hem wat hij aan het doen was. Hij antwoordde: 'Ik verzamel de
stenen om te verkopen. Ze zullen veel geld opleveren.' De mensen raakte benieuwd naar het geld
en begonnen zelf ook de stenen te verzamelen. Eerst was er genoeg voor iedereen. Maar na een
half uur rapen kregen mensen in de gaten dat er nooit genoeg was voor iedereen. Ze kregen
ruzie en begonnen elkaar voor de voeten te lopen. De mensen werden steeds gieriger. En
begonnen geweld te gebruiken. Het werd een complete chaos. Het was niet meer veilig om
zonder bescherming in de grot te lopen. Mensen maakte wapen om zichzelf te beschermen.
Na drie weken kwam de koning terug. Hij schrok. Overal branden vuurtjes, vochten mensen met
elkaar, huilde mensen en kinderen en waren gewonden. De koning schrok toen hij zijn ketting
zag. Het was bijna gedoofd.
De koning werd woedend. Hij verhief zijn stem. Zijn stem leek wel een donderslag en de grot
trilde toen hij riep: 'Wat hebben jullie gedaan! Jullie hebben mijn vertrouwen beschaamd, jullie
mensen laten vallen! Jullie zijn monsters geworden! En dat alleen om de Niqua die hier liggen!
Jullie moeten je schamen! Mensen zijn alleen maar uit op het slechte!'
De mensen schrokken zich lam en werden bang voor de man. De man verhief zijn stem nogmaals
en ditmaal begon het plafond van de grot zo te schudden dat er stukken naar beneden vielen.
'Scheer je weg hier! En laat ik jullie nooit meer zien. Nooit meer zullen jullie of jullie kinderen hier
wonen!'
De mensen vluchtte weg uit het kasteel en uit de grot en de man stortte in. Hij huilde dag en
nacht. Een week lang. Toen besloot hij de grot af te sluiten met vier watervallen. En alleen voor
mensen met een goed hart zou de goede waterval oplichtte en ingang naar de grot laten zien.
Toen de man klaar was met het maken van de doorgang kwam hij terug op het kasteel. Hij liep
naar de kast waar hij zijn ketting in had gehangen toen hij de mensen had weggestuurd. De
ketting was nooit helemaal gedoofd. Want in zijn keuken hadden zich vijf kinderen verstopt.
De man zou voor hen zorgen alsof het zijn kinderen waren.
En de kinderen noemde deze man Uyise...'
Comments0
Join the community to add your comment. Already a deviant? Log In